Zdania powinny być jak najbardziej proste, czyli takie, które zawierają orzeczenie, opcjonalnie podmiot i określenia. Każde zdanie musi zawierać podmiot i orzeczenie. Nie ma równoważników zdań. Podmiot zawsze opisuje czy też określa orzeczenie i orzeczenie określa podmiot. Same określenia to przymiotniki, zaimki, opisy, pytania o wyraz itp. To pewna dodatkowa wiedza o wyrazie lub zdaniu, które określają. Określenia złożone to takie, które zawierają wyrazy w nawiasach (nie są to pełne zdania, zatem nie muszą zawierać podmiotu, orzeczenia). Domyślne wartości etykiet, podmiotu i orzeczenia obowiązują tylko w zdaniu głównym, nie istnieją wewnątrz nawiasów {} . Jeśli pomijamy nawiasy, to między etykietami jak i między etykietą i wyrazem nie ma odstępów. Wszystko piszemy łącznie. Koniec zdania zapisujemy kreską pionową „ | ”.

Oznaczamy etykietą „#” pisaną na początku. Podmiot domyślny #ja . Może występować razem z liczbą i(lub) rodzajem. Grupę podmiotu oznaczamy „+” przed wyrazem. W miejsce rzeczowników liczbowych: jeden, dwa, trzy; można wstawić cyfry: 1, 2, 3. Nie trzeba wtedy stosować zapisu „#1” lub „#jeden”.

Orzeczenie w zdaniu oznaczamy „ : ” pisane na początku. Orzeczenie domyślne :być (istnieć), znak „ . ” to grupa orzeczenia. Znak grupy orzeczenia jest domyślny zatem można go pominąć. W wypadku gdy mamy więcej określeń możemy oddzielć je właśnie znakiem grupa orzeczenia pisząc wszystko łącznie. Zdanie może mieć więcej niż jedno orzeczenie, wtedy wszystkie orzeczenia traktujemy jak jeden wyraz (zazwyczaj jest to wyliczenie).

Określenie musi określać konkretny podmiot, orzeczenie lub inne określenie; nie może dotyczyć całego zdania. Jeśli określa inne wyrazy, grupujemy je za pomoca nawiasów {} lub »« . Wyrazy określane mogą stanowić grupę.

Określenia czasu, miejsca, ilości itp. zaraz{} , wkrótce{} , potem{} , jutro{} , w{} , tutaj{} ; proste pytania: jeśli{} , ile{} , gdzie{} , czy{} .

Zaimki zapisujemy jako określenia np.: „mój” to wyraz „ja” z oznaczeniem czyj{+ja} albo @+ja . Jeśli dodatkowe określenie jest puste {}, można je pominąć w zapisie.

W każdym zdaniu o ile nie zaznaczono inaczej mamy: domyślny podmiot „ja”, orzeczenie „być”, czas teraźniejszy, liczba pojedyńcza bez określania rodzaju. Przy wyliczeniach domyślnie jest „i”. Określenie domyślnie jest w grupie orzeczenia. Taka definicja rodzi czasem problemy przy dosłownym tłumaczeniu krótkich zdań, np. Jest ciepło, odczytamy jako „Mi jest teraz ciepło”. Jeśli chcemy powiedzieć, że dotyczy to pogody (na dworze), czy pomieszczenia musimy dodać dodatkowe określenia. Albo zdanie: „Gdzie”, będzie odczytane „Gdzie ja jestem”, a nie „Gdzie się podziewasz” lub „Gdzie coś leży”. Nie ma możliwości utworzenia zdania bez domyślnego lub jawnego podmiotu bądź orzeczenia.

Czas przeszły „ < ”, przyszły „ > ” oraz domyślny bez określenia czasu (teraźniejszy). Etykieta czasu występuje tylko dla orzeczenia. Brak trybów np. przypuszczającego; aspektów dokonanego, niedokonanego itp.

Liczbę mnogą zapisujemy „ * ”. Występuje przeważnie dla rzeczownika.

Rodzaj dla rzeczownika: żeński „ % ” i męski „ & ”. Brak rodzaju nie oznacza, że wyraz jest rodzaju nijakiego. W tym języku rodzaj nijaki nie występuje. Wyraz bez rodzaju może być rodzaju żeńskiego, np. „ona”, bo teraz o tym mówimy i wiemy, o jaki rodzaj nam chodzi, ale może być też nijaki lub rodzaju męskiego. Wiele wyrazów w różnych językach ma różne rodzaje np. Kościół. Mamy zatem 3 rodzaje: żeński, męski i bez rodzaju.

Zaprzeczenie wyrazu oznaczamy „ ! ” lub „ ¬ ”. Nie ma zaprzeczenia całego zdania. Może być dowolna ilość zaprzeczeń w jednym zdaniu. Zaprzeczenie zaprzeczenia oznacza potwierdzenie. Wyraz przekreślony przez środek oznacza zaprzeczenie. Przeczenie nie jest określeniem, jest to oznaczenie słowotwórcze. Antonimy oznaczamy „ ¡ ” anty.

Jest to specjalny sposób opisu większej ilości wyrazów tego samego typu traktowany jako jeden wyraz. To potężne narzędzie, które często skraca zdania. Jeśli chcemy oznajmić, że podmiotem jest dwóch konkretnych znanych z imienia ludzi możemy zapisać:
#^[Marek Łukasz] , określenie „ i{} ” lub znak „ ^ ” można odczytać jako: Marek i Łukasz. Alternatywa to „ v ”, Mateusz lub Jan #v[Jan Mateusz] . Jak widać przed nawias wyliczenia można wyciągnąć wszelkie etykiety, także rzeczownika. Dla przymiotników i czasowników też możemy przyjąć taki zapis, np. kolor v[biały czerwony] oznacza biały lub czerwony, np. w paski. ^[blady niebieski] oznacza jasno niebieski kolor (kolory się przenikają). Przy bardziej skomplikowanych zdaniach warto zapisywać informacje jaki jest to rodzaj wyliczenia bezpośrednio przed nawiasem początkowym inne określenia pisząc z przodu.

Aby zapisać „pierwszy” wystarczy użyć cyfry „ =1 ” lub wyrazu „ =jeden ”

Każde określenie można stopniować za pomocą dodatkowego określenia lepszy{} lub najlepszy{} Określenie złożone _dobry odczytujemy „ lepszy ”. Można też zastosować wyliczenie: ^[dobry lepszy] lub _{dobry} . Najwyższy stopień oznaczamy „ = ”. Stopniowanie ma sens właściwie tylko dla przymiotników. Dla osób jest tylko stopień najwyższy. Mamy wyraz „tata” i oficjalną formę „ojciec” =tata . Imię Jan i szanowny pan Jan =Jan .

Zdanie pierwsze jest w formie zwykłej i kończy się |, po której następuje określenie znaczące i znów | drugie zdanie i koniec zdania. W ten sposób rozdzielamy niejako dwa zdania za pomoca jednego wyrazu lub całej frazy zależności. Wybieramy zazwyczaj pierwszy wyraz zależności. Konstrukcja „jeśli … to”, przyjęłaby postać „jeśli”; „albo … albo” na „albo”; „po tym jak” na „po” itd. Łacznikiem może być tylko zależność, nie może być samodzielny wyraz np.: „i”, „lub”. Zdanie: Albo bedę iść albo pojadę. Zamiana na dwa zdania łączone. > :iść |albo| > :jechać |

Niektóre wyrazy posiadają jednoznakowe nieobowiązkowe zamienniki:

• „ czy{} ” zapisujemy „ ? ”

• „ co{} ” zapisujemy „ $ ”

• „ czyj{} ” zapisujemy „ @ ”, czyj, kogo, czego

• „ może{} ” zapisujemy „ ~ ” może, około, chyba, prawdopodobnie

• „ jeśli{} ” zapisujemy „ ¿ ”

Struktura języka jest maksymalnie uproszczona i dostosowana do specyfiki ekranów komunikatorów. Wyrazy zapisujemy w dowolnej formie. Można zapisać je w dowolnym języku lub graficznie w formie obrazków (emotikonów) lub liczb. Zamiast używać zaproponowanych znaków jako określenia lub grupy wyrazów można użyć innych fontów lub pogrubienia tekstu dla podmiotu (pierwszego znaku dla grupy podmiotu) i kursywy dla orzeczenia, dla określeń zwykły regularny font. Można zastosować podkreślenia za pomoca podwójnej linii falistej dla podmiotu i pojedyńczej dla grupy podmiotu i pojedyńczego podkreślenia dla grupu orzeczenia i podwójnego podkreślenia liniami prostymi dla samego orzeczenia. Można użyć różnych kolorów do różnych form gramatycznych. Zamiast nawiasów {} można użyć małych cyfr, które będą określały który wyraz należy do którego nawiasu.